Laatste loodjes

Met deze blog ga ik mijn maand van bezinningen afronden en jullie vertellen hoe ik uit deze bezinning ben gekomen. De afgelopen dagen waren niet bijzonder. Ik ben terug gaan werken in de bakker en voelde mij het beste van heel mijn maand van afzondering. Het was dus duidelijk geen verloren maand geweest, maar een maand die toch nut had gehad. Vanmorgen kreeg ik een zeer aangename verrassing. Het was namelijk mijn laatste dag op de Waddeneilanden en ik wou afscheid beginnen nemen van iedereen in deze omgeving. Bovendien kon ik lang uitslapen omdat ik niet naar de bakker moest om te gaan helpen. Plotseling ging de deurbel. In dit huisje had ik nog nooit bezoek gehad, wie zou dat nu kunnen zijn. Ik deed de deur open en ik wist niet wat ik zag. Mijn twee dochters stonden aan de voordeur. Ze kwamen mij nog eens even bezoeken en zo konden we samen naar huis gaan. Ze vertelden me dat ze een lange reis hadden gemaakt, maar dat ze perse wilde weten waar ik zo lang verbleven had en samen met mij de moeilijke stap maken terug naar huis te keren. Ik was dolgelukkig en ik wist dat ik hun steun wel kon gebruiken wanneer ik terug zou keren naar de plaats waar mijn ongeluk begon. We besloten samen iets te gaan eten in een restaurantje en gingen ook nog even op het strand wandelen. Ik vertelde mijn dochters dat mijn verblijf een verblijf met veel ups en downs was, maar dat ik me nu beter voelde. Dit gevoel werd extra kracht meegegeven omdat mijn dochters hier waren gekomen om mij te steunen. We namen samen mijn baggage en vertrokken uiteindelijk terug naar huis. In de auto bespraken we wat ik zou doen met het huis waar ik en mijn vrouw lang in hadden gewoond. Mijn dochters dachten dat het misschien beter was dit te verkopen, want er zijn misschien teveel herinneringen aan verbonden. Ik zei ze meteen dat ik in het huis wilde blijven wonen omdat het een deel van mij was en ik stelde voor dat ze één keer per week bij mij thuis iets kwamen eten. Dit zou de band tussen ons alleen maar versterken en zou ook goed zijn tegen mijn eenzaamheidsgevoelens. Eens we waren aangekomen, pakten we mijn spullen uit en startte het gewone dagelijkse leven terug. Samen met mijn dochters ging ik boodschappen doen en we maakten bij mij thuis een feestmaal omdat alles terug normaal was. Dus beste bloglezers, weet dat ook al zie je je leven even niet meer zitten, blijf je inzetten, probeer het te veranderen en alles komt goed!!!

Tot ziens!!!