Het einde nadert

Drie en een halve week van mijn verblijf zijn vandaag verstreken. Ik ben hier nu al 25 dagen op bezinning maar ik besef nog niet dat ik een verandering aan het doormaken ben. Het gevoel dat overheerst is hetzelfde als toen ik aankwam, namelijk een gevoel van verdriet en geen zin om nog verder te leven. Ik dacht om dit gevoel te vergeten eens naar de bakker te gaan en te vragen of ik geen werkje kon krijgen. Sinds een 5 dagen werk ik bij de bakker als verkoper. Dit werk is ideaal om mijn zorgen te vergeten. Een nadeel is wel dat ik heel vroeg moet opstaan aangezien de winkel al heel vroeg opengaat. Een voordeel aan dit werk is dan weer dat je een goed sociaal contact krijgt met de plaatselijke bevolking. Zo was er eergisteren een opmerkelijke klant. Het was iemand die beweerde nog bij mij in de klas gezeten te hebben. Natuurlijk kon ik dit eerst niet geloven. Nadat hij het allemaal had uitgelegd, herkende ik deze man terug. Het was Karel waarmee ik tijdens de lessen veel plezier mee had gemaakt. Hij was de jongen die na het vijfde middelbaar plotseling verhuisde omdat zijn ouders gingen scheiden. Karel ging bij zijn vader wonen, maar deze verhuisde echter naar de Waddeneilanden en hij verhuisde dus mee. Nooit gedacht dat ik hem ooit nog terug zou zien. Dit was een heel leuk moment. Maar zoals jullie al wel weten, komt er na een leuk moment altijd een moment van teleurstelling, verdriet of eenzaamheid. De dag van vandaag begon echter heel goed. Ik stond vroeg op om te vertrekken naar de bakker en toen  ik begonnen was met te werken, kwam plotseling een heel mooie vrouw binnen. Op het eerste zicht heel leuk om zo een vrouw te bedienen, maar toen draaide dat gevoel helemaal om. Plotseling kreeg ik rillingen in mijn lichaam, ik wist niet wat er gebeurde en vroeg aan mijn baas of ik terug naar mijn huisje mocht om wat uitterusten. Omdat ik altijd zo hard had gewerkt, stond hij mij toe naar huis te gaan en wat uit te rusten. Hij zei mij dat ik terug welkom was wanneer ik mij beter voelde. Ik besloot toen ik thuis aangekomen was een warm bad te nemen en even te slapen in het warme water. Toen ik uit dit bad kwam, wist ik waarom mijn lichaam zo raar reageerde. Deze vrouw deed mij herinneren aan mijn vrouw en hierdoor kreeg ik gevoelens van verdriet. Hierdoor trokken mijn spieren samen en kreeg ik rillingen. Zo zie je, als je denkt dat je de dood van een dierbaar persoon hebt verwerkt, je kan altijd er terug aan worden herinnert. Ik ben nu ongeveer nog 5 dagen hier en moet proberen er nog het beste van te maken zodat ik met een goed gevoel kan terugkeren naar huis. Ik wil aan mijn kinderen laten zien dat ik niet voor niks een maand op "vakantie" ben gegaan...