Laatste loodjes

Met deze blog ga ik mijn maand van bezinningen afronden en jullie vertellen hoe ik uit deze bezinning ben gekomen. De afgelopen dagen waren niet bijzonder. Ik ben terug gaan werken in de bakker en voelde mij het beste van heel mijn maand van afzondering. Het was dus duidelijk geen verloren maand geweest, maar een maand die toch nut had gehad. Vanmorgen kreeg ik een zeer aangename verrassing. Het was namelijk mijn laatste dag op de Waddeneilanden en ik wou afscheid beginnen nemen van iedereen in deze omgeving. Bovendien kon ik lang uitslapen omdat ik niet naar de bakker moest om te gaan helpen. Plotseling ging de deurbel. In dit huisje had ik nog nooit bezoek gehad, wie zou dat nu kunnen zijn. Ik deed de deur open en ik wist niet wat ik zag. Mijn twee dochters stonden aan de voordeur. Ze kwamen mij nog eens even bezoeken en zo konden we samen naar huis gaan. Ze vertelden me dat ze een lange reis hadden gemaakt, maar dat ze perse wilde weten waar ik zo lang verbleven had en samen met mij de moeilijke stap maken terug naar huis te keren. Ik was dolgelukkig en ik wist dat ik hun steun wel kon gebruiken wanneer ik terug zou keren naar de plaats waar mijn ongeluk begon. We besloten samen iets te gaan eten in een restaurantje en gingen ook nog even op het strand wandelen. Ik vertelde mijn dochters dat mijn verblijf een verblijf met veel ups en downs was, maar dat ik me nu beter voelde. Dit gevoel werd extra kracht meegegeven omdat mijn dochters hier waren gekomen om mij te steunen. We namen samen mijn baggage en vertrokken uiteindelijk terug naar huis. In de auto bespraken we wat ik zou doen met het huis waar ik en mijn vrouw lang in hadden gewoond. Mijn dochters dachten dat het misschien beter was dit te verkopen, want er zijn misschien teveel herinneringen aan verbonden. Ik zei ze meteen dat ik in het huis wilde blijven wonen omdat het een deel van mij was en ik stelde voor dat ze één keer per week bij mij thuis iets kwamen eten. Dit zou de band tussen ons alleen maar versterken en zou ook goed zijn tegen mijn eenzaamheidsgevoelens. Eens we waren aangekomen, pakten we mijn spullen uit en startte het gewone dagelijkse leven terug. Samen met mijn dochters ging ik boodschappen doen en we maakten bij mij thuis een feestmaal omdat alles terug normaal was. Dus beste bloglezers, weet dat ook al zie je je leven even niet meer zitten, blijf je inzetten, probeer het te veranderen en alles komt goed!!!

Tot ziens!!!

Het einde nadert

Drie en een halve week van mijn verblijf zijn vandaag verstreken. Ik ben hier nu al 25 dagen op bezinning maar ik besef nog niet dat ik een verandering aan het doormaken ben. Het gevoel dat overheerst is hetzelfde als toen ik aankwam, namelijk een gevoel van verdriet en geen zin om nog verder te leven. Ik dacht om dit gevoel te vergeten eens naar de bakker te gaan en te vragen of ik geen werkje kon krijgen. Sinds een 5 dagen werk ik bij de bakker als verkoper. Dit werk is ideaal om mijn zorgen te vergeten. Een nadeel is wel dat ik heel vroeg moet opstaan aangezien de winkel al heel vroeg opengaat. Een voordeel aan dit werk is dan weer dat je een goed sociaal contact krijgt met de plaatselijke bevolking. Zo was er eergisteren een opmerkelijke klant. Het was iemand die beweerde nog bij mij in de klas gezeten te hebben. Natuurlijk kon ik dit eerst niet geloven. Nadat hij het allemaal had uitgelegd, herkende ik deze man terug. Het was Karel waarmee ik tijdens de lessen veel plezier mee had gemaakt. Hij was de jongen die na het vijfde middelbaar plotseling verhuisde omdat zijn ouders gingen scheiden. Karel ging bij zijn vader wonen, maar deze verhuisde echter naar de Waddeneilanden en hij verhuisde dus mee. Nooit gedacht dat ik hem ooit nog terug zou zien. Dit was een heel leuk moment. Maar zoals jullie al wel weten, komt er na een leuk moment altijd een moment van teleurstelling, verdriet of eenzaamheid. De dag van vandaag begon echter heel goed. Ik stond vroeg op om te vertrekken naar de bakker en toen  ik begonnen was met te werken, kwam plotseling een heel mooie vrouw binnen. Op het eerste zicht heel leuk om zo een vrouw te bedienen, maar toen draaide dat gevoel helemaal om. Plotseling kreeg ik rillingen in mijn lichaam, ik wist niet wat er gebeurde en vroeg aan mijn baas of ik terug naar mijn huisje mocht om wat uitterusten. Omdat ik altijd zo hard had gewerkt, stond hij mij toe naar huis te gaan en wat uit te rusten. Hij zei mij dat ik terug welkom was wanneer ik mij beter voelde. Ik besloot toen ik thuis aangekomen was een warm bad te nemen en even te slapen in het warme water. Toen ik uit dit bad kwam, wist ik waarom mijn lichaam zo raar reageerde. Deze vrouw deed mij herinneren aan mijn vrouw en hierdoor kreeg ik gevoelens van verdriet. Hierdoor trokken mijn spieren samen en kreeg ik rillingen. Zo zie je, als je denkt dat je de dood van een dierbaar persoon hebt verwerkt, je kan altijd er terug aan worden herinnert. Ik ben nu ongeveer nog 5 dagen hier en moet proberen er nog het beste van te maken zodat ik met een goed gevoel kan terugkeren naar huis. Ik wil aan mijn kinderen laten zien dat ik niet voor niks een maand op "vakantie" ben gegaan...

Mijn tweede week op mijn bezinning

Hallo,

Hier ben ik weer. Fijn dat je opnieuw weer even tijd maakt om mijn blog te lezen. In alle verwarring van vorige week ben ik mijn naam vergeten te zeggen aan jullie. Mijn naam is Herman. Ik ben hier nu al twee weken in Duinroos en ga jullie in deze blog vertellen hoe mijn tweede week verlopen is.
In het begin van deze week ben ik het dorpje wat gaan verkennen. Ik deed wat dagelijkse inkopen en kwam tot de conclusie dat de inwoners bijzonder vriendelijk waren. Vele mensen spraken me aan en toonden interesse in mij. Dit gaf me weer wat nieuwe moed en maakte mij heel blij. Hierdoor probeerde ik mij terug te concentreren op de positieve dingen van het leven. Ik begin mij stilaan thuis te voelen in mijn nieuwe omgeving en begin het nut van mijn bezinning te voelen. Verder begin ik terug in te zien dat ik mijn leven zo goed mogelijk moet verderzetten zonder mijn vrouw en er het beste van te maken. Toen ik terug aankwam in mijn vakantiewoning, besloot ik mijn oudste dochter Marie te telefoneren. Zij deelde mij het goede nieuws mee dat ze een kindje verwacht. Dit heeft nog een extra goede invloed op mijn gemoed en daarom besloot ik om de volgende dag iets lekkers klaar te maken. Wanneer ik dan ook nog in het weerbericht hoor dat het de volgende dag heel mooi weer gaat worden, keek ik al uit naar de volgende dag. De volgende dag genoot ik van alles wat ik zag, zoals het mooie strand, het zonnige weer en de vriendelijke mensen. Ik kwam tot de conclusie dat het leven te mooi is om zomaar achter te laten. Ik moet proberen ervan te genieten, ookal is mijn vrouw er niet meer. Ik bleef me optrekken aan het feit dat ik bompa gaworden en dit houdt mijn gemoedstoestand optimaal. Ik besloot nog even een avondwandelingetje te gaan maken en kwam verassend veel moeders met een kinderwagen tegen. Ik begon er al over te fantaseren en zag Marie al wandelen met haar kleine spruit. Deze gedachte deed me veel plezier en ik besloot om met die blije gevoel terug te keren naar mijn huisje en een goede nachtrust te hebben. Ik ben op de goede weg voor het verwerkingsproces van de dood van mijn vrouw, maar de weg is nog lang, heel lang!!!

Tot snel!!

Herman