Na 18 dagen op "vakantie"

Nogmaals welkom op mijn blog en fijn dat je geinteresseerd bent in mijn levensverhaal

We zijn nu al 18 dagen ver op mijn bezinning. Vandaag heb ik een negatieve wending meegemaakt aan het verwerkingsproces. Ik had geen flauw idee wat me bezielde maar toen ik deze morgen wakker werd, had ik helemaal geen zin om op te staan. Ik had geen energie om uit mijn bed te komen. Het liefst van al wou ik gewoon in mijn bed willen blijven liggen en er niet meer uit willen komen. Mijn rolluiken en gordijnen wou ik het liefst heel de dag gesloten houden en ik wou al het contact met de buitenwereld vermijden. Ik wist niet waarom ik mij zo slecht en ongelukkig voel, maar er was zeker en vast een reden voor. Het was al 12 uur en ik lag nog steeds in mijn bed een beetje depressief te zijn en plotseling schoot me te binnen waarom ik zo droevig was. Dit was de dag dat mijn vrouw normaal gezien jarig was en daardoor kreeg ik een slecht gevoel in mij.

Ik besloot toen maar om op te staan en proberen het slechte gevoel te verwerken. Dit zou echter nog heel moeilijk worden. Toen ik de trap afgegaan was en ik me aan de tafel zette voor het ontbijt, werd ik aan iets pijnlijk herinnerd namelijk dat mijn vrouw altijd een tasje koffie dronk. Deze herinnering kwam boven. Ik wou een boterham met choco eten, maar toen herinnerde ik mij dat mijn vrouw ervan hield om deze te doppen in haar tasje koffie. Ik besloot om niet te ontbijten omdat dit mij teveel deed herinneren aan mijn vrouw en ging wat buiten wandelen. Het was net de periode van de vogeltrek en toen ik de vogels zag vliegen naar het zuiden, dacht ik terug aan mijn vrouw want een hobby van mijn vrouw was vogels spotten en dit combineerden we dan met een gezellig wandelingetje. Ik wou terug naar mijn huisje, en wou stoppen met te denken aan mijn vrouw, maar dit was onmogelijk. In alles wat ik zag, dacht ik terug aan mijn vrouw. Ik begon mij depressief te voelen en had geen zin meer in het leven. Het was nog maar vier uur in de middag, maar ik wou al dat deze dag gedaan was. Het zou nog een heel lange dag worden en daarom besloot ik om te gaan slapen en hopelijk de volgende dag pas wakker te worden. Ik ging in mijn bed liggen en begon te wenen...

Een kijk in mijn leven

Dag beste lezer

Welkom op mijn blog, een blog van een gepensioneerde zestigplusser met twee kinderen. Ik ben een weduwenaar na de plotse dood van mijn vrouw ongeveer drie jaar geleden. Het gebeurt vaak dat ik me eenzaam voel en schrijf daarom mijn gevoelens neer in deze blog. Hopelijk is dit een manier om mijn eenzaamheid te overwinnen.
Mijn normale woonomgeving wordt me even te zwaar. Alle herinneringen aan mijn vrouw komen steeds terug. Ons huis, onze tuin,... Ik moet deze dingen even laten rusten. Daarom heb ik besloten om op bezinning te gaan en heb een huisje gehuurd op een Waddeneiland voor een maand. Hier kan ik helemaal tot rust komen, een beetje wandelen op het strand en al mijn zorgen vergeten.
Gedurende een week verblijf ik al in het vakantiehuisje en ik voel mij terug veel beter. Een uurtje geleden ben ik nog inkopen gaan doen, blokjes kaas voor vanavond  een lekkere knabbel voor de televisie heb. Ook heb ik een flesje wijn gekocht om het toch een beetje gezellig te hebben ook al ben ik alleen.
Een pijnlijk moment was toen ik gisteren in een restaurant ging eten, de tafel was gedekt voor twee personen. Dit was heel confronterend, want ik dacht terug aan de gezellige momenten met mijn vrouw op restaurant. Als wij aan tafel zaten, vielen er nooit stiltes. We voelden ons zo op ons gemak bij elkaar. Maar eerlijk gezegd, het eten smaakte niet. Heel de tijd moest ik kijken naar de lege stoel van mijn vrouw en hierdoor kreeg ik weer het gevoel van eenzaamheid. Dit gevoel had ik ook heel de tijd thuis, wanneer ik mijn kinderen zag. Mijn kinderen deden me altijd herinneren aan mijn vrouw, omdat ze zo goed voor hen zorgde. Eigenlijk had ik de wijn en de kaasblokjes niet mogen kopen, want dit was de lievelingscombinatie van mijn vrouw. Het zou beter zijn dat ik vanavond geen televisie kijk , want dat deed mijn vrouw ook heel graag al liggend in mijn armen. Zelfs op vakantie gaan en op het strand wandelen, alles doet mij aan mijn vrouw herinneren. Het probleem is dat ik bij alles terugdenk aan mijn vrouw en mij daardoor steeds eenzamer en eenzamer begin te voelen. Ik moet een oplossing proberen te vinden voor mijn eenzaamheid te laten verdwijnen. Deze week is het me nog niet gelukt. Hopelijk brengt volgende week wat beterschap.

Tot snel!!